Lut: ’Ik ben verpleegkundige, werknemersafgevaardigde en militant voorzitter van ACV-Puls. Ik voel me sterk verbonden met de collega’s van de vakbond Alliance of Health Workers (AHW) in de Filipijnen. Ons werk vertoont heel wat parallellen. Neem nu de covid-jaren, die waren zwaar. We waren allemaal helden. De pandemie gaf aanleiding tot stevige vakbondsacties, maar we bereikten positieve resultaten: de functieclassificaties zijn aangepast en er is een budget bijgekomen voor meer personeel. Onze collega’s in de Filipijnen konden ook een akkoord afdwingen, maar zij wachten nog altijd op de beloofde premies. Als wij als zorgverlener voor betere loon- en arbeidsvoorwaarden opkomen, dan komen wij eigenlijk op voor het welzijn van onze patiënten. Je kan de kwaliteit van zorg alleen maar garanderen als de arbeidsomstandigheden goed zijn. Ook in de Filipijnen is dat zo.
In de Filipijnen trekken verpleegkundigen naar de Verenigde Staten of Europa. Gewoon om hun facturen te kunnen betalen. En dat terwijl het personeelstekort in het land zelf groeit. De Filipijnse strijd voor betere rechten wil een verdere braindrain voorkomen. Ook hier is dat belangrijk. Want ook in onze ziekenhuizen gaan verpleegkundigen uit het buitenland aan de slag, om de personeelstekorten op te vangen. Goed voor ons natuurlijk. Toch roept dat vragen op: hebben ze dan ginds dan geen verpleegkundigen nodig?’